Terapia poznawczo – behawioralna (CBT) polega na zrozumieniu konkretnych przekonań i wzorców zachowania indywidualnych pacjentów. Terapeuta, różnymi technikami, dąży do wywołania u pacjenta zmiany poznawczej – modyfikacji myślenia i systemu przekonań. Celem jest spowodowanie trwałej zmiany emocjonalnej i behawioralnej.

Aby uzyskać trwałą zmianę u pacjenta, terapeuta oddziałuje na głębszy poziom treści poznawczych: na podstawowe przekonania pacjenta dotyczące samego siebie, innych ludzi oraz świata. Modyfikacja podstawowych dysfunkcjonalnych przekonań powoduje trwalszą zmianę.

Nurt poznawczo – behawioralny w psychoterapii został zaadaptowany na potrzeby pacjentów w różnym wieku – od małych dzieci do osób starszych – a także osób o różnym wykształceniu, dochodach i pochodzeniu kulturowym.

Skuteczność terapii poznawczo – behawioralnej
Terapia poznawczo-behawioralna jest najlepiej zbadaną spośród wszystkich nurtów psychoterapeutycznych.

Od czasu pierwszych badań nurtu CBT w roku 1977, skuteczność tego nurtu terapeutycznego wykazano w ponad 500 badaniach w odniesieniu do różnych zaburzeń i problemów psychicznych oraz problemów somatycznych z komponentami psychicznymi (np. Butler, Chapman, Forman i Beck, 2005; Chambless i Ollendick, 2001).

(Beck, J.S., Terapia poznawczo-behawioralna. Podstawy i zagadnienia szczegółowe. Kraków 2012. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego)